evlerden uzak..

Bugün ne mutlu uyandım yatağımdan... uyandım , hazırlandım , herzamanki gibi arabama atlayıp okula gittim. finalime girdim , evet iyi geçmişti... dönerken 5 parasız olmanın da stresiyle atmye baktım. evet param yatmıştı ohh yine atlattın bu ayıda ada. derken herşey böyle güzel giderken annemin agzından şu laf çıktı : ' düzgün konuş , sesini inceltince önündeki şeyin kopmuyor.' ne diyeceğimi bilemeden geçiştirdim. sonra dozu daha da arttırdı : ' ben tanrıya yalvardım hep 7 sülalemden , evlerden uzak olsun senin gibi iğrenç bir varlık.' dayanmaya çalıştım derken ' bu aile senin yüzünden parçalanacak bunun nereye gittiğini bilmiyorsun' bu bir ölüm tehditi miydi? zaten tamamen paramparça bir aileyi ben ne kadar parçalayabilirdim? bu acaba ölümün bana ilk fısıldayışımıydı...